Twórczość Kiliana Rüthemanna owocuje efektownymi realizacjami in situ, lecz posiada także głębokie konceptualne korzenie i wyrasta przede wszystkim z zainteresowań artysty konwencjami, materiałami i narzędziami artystycznymi. Mimo, iż Rüthemann w centrum swojej uwagi stawia gest (ostateczny kształt dzieła sztuki w jego twórczości wynika zazwyczaj z przeprowadzonego konsekwentnie pojedynczego działania), odsłania także chętnie wszystkie przyczyny i decyzje, które za nim stoją. Gdyby szukać artysty pokrewnego mu na polskiej scenie, byłby to z pewnością Rafał Bujnowski. O ile jednak krakowski artysta działa w medium malarstwa, Kilian Rüthemann pozostaje wierny rzeźbie i podejmuje podobne zagadnienia poprzez rozwiązania przestrzenne. Mimo to, tematy malarskie regularnie pojawiają się w jego pracach. „Tym, co mnie zajmuje nie jest malarstwo samo w sobie, a narzędzia, farba i powierzchnia, na którą się ją kładzie. Poza tym moment umieszczania/ wieszania obrazu stanowi istotny punkt moich zainteresowań”, pisał w naszej korespondencji mailowej. Kilka lat temu artysta zrealizował projekt „New paintings”, w którym przycięte do rozmiaru wielkoformatowego obrazu płyty białego styropianu, zostały posmarowane czarną farbą, i użyte jak pędzel. Farba pełniła tu rolę kleju, dzięki któremu „obrazy” zostały przymocowane do ściany, ale jej warstwa została ujawniona przez poziome i pionowe przesunięcie płyt podczas naklejania. W zrealizowanej w Stereo w 2011 roku pracy „Untitled (Fur)”, prostokąt zszyty z kawałków zwierzęcego futra, został zanurzony w smole, po czym rzucony na podłogę. „Zawsze chcę dać pełną wolność materiałowi, jednocześnie nad nim panując” – ta deklaracja opisuje dokładnie sposób myślenia artysty. Do pytań o właściwości materiału: jakie „coś” jest i dlaczego zachowuje się tak a nie inaczej, Rüthemann dodaje fundamentalne: co się stanie?
Przygotowany na indywidualną wystawę w Stereo, projekt „Tools” to kolejna realizacja w której Rüthemann przeprowadza zdyscyplinowane działanie z pogranicza malarstwa i rzeźby, przesuwając akcenty i uwagę widza: najpierw z ostatecznego efektu na kształtujący go akt, a potem z wykonanej pracy na używane (tytułowe) narzędzia.